Mais sobre a crises economica

Moito temos leido e moito mais escoitado estos dias sobre a crises económica. Unha crises por outra banda , baixo a miña opinion, bastantes dificil de entender. Unha, na sua inorancia podia entender que as crises se producen cando de repente empezan a pechar as empresas, ocurren unha serie de catástrofes naturais que deixan o pais desabastecido ou o prezo do petróleo disparase. Aqui vemos como nos ultimos meses o prezo do barril de petróleo baixou mais do 50 % (ainda que esa baixada non se nos reflexo o publico nos prezos da gasolina ou do gasoil), e afortunadamente desgrazas naturais tampouco tivemos que padecer por esta zona, Enton, eu preguntome, que é o que está a pasar. Parece como se de golpe e porrazo os cartos desapareceran das entidades bancarias e agora fose imposible conseguir un creto ( aunha compañeira miña por un aval para alugar un piso de 500 € mensuais, pedianlle tal cantidade que nin que quixera mercar o piso!!!). Donde estan logo os nosos cartos, ou os inmensos beneficios acumulados o longo destes anos - sen ir mais lonxe, no que vai de ano levan gañado 24000 millons de euros)e unha entidade, o Banco de Santander está estes dias en negociacions para mercar entidades financieiras no exterior.
Para tratar de dar un pouco mais de lus sobre estas reflesión, achegovos o seguinte artigo de Xose Ramon Ermida. Nos proximos dias, teremos que voltar a falar deste mesmo tema, pois moito nos tememos que o duro ainda no lo teñen reservado e está por vir.


30.000 millóns, para que?
Xosé Ramón Ermida Meilán


Tras varias semanas botando peito sobre a saúde do sistema financeiro español, en contraposición coa situación que se vivía en Estados Unidos ou noutros Estados europeos, o Goberno español descolgouse cunha sorte de plano rescate que vai significar a achega de entre 30.000 e 50.000 millóns de Euros ao sector bancario. Ao igual que o Goberno Americano ou aqueloutros que optaron polas receitas máis neoliberais, os dous partidos do turno tentaron de convencernos que a medida respondía a necesidade de dotar de máis liquidez ao conxunto do sistema, e nomeadamente as familias e a economía produtiva.



Agora ben a realidade é ben distinta, e a iniciativa non ten máis obxectivo que tentar de salvar ao sector económico que nos últimos trinta anos estivo no Estado español, ano tras ano, a cabeza dos beneficios empresariais. Outravolta o aparello do estado conxugase para tentar de transferirlle as perdidas do sector bancario ás clases traballadoras, coma sempre en momentos de crise toca socializar as perdas. A medida non merecería un comentario, a pesar da súa inutilidade para facer fronte a situación económica, se non fose porque indica as claras como, e a conta de quen, se pretende xestionar esta nova crise do capitalismo.



A altura de xullo de 2008 o boletín do Banco de España recollía que o crédito total concedido polo sector financeiro naquelas datas ascendía a 962.233 millóns de euros dos que 311.279 millóns se correspondía co sector inmobiliario e 154.237 millóns co da construción. Así no ano 2000 a contía do crédito total ascendía 302.034 millóns, do que 33.559 millóns destinábanse a actividades inmobiliarias e 42.627 millóns a construcción. Que parte do aforro dos galegos se drenaría para operacións especulativas no Levante ou Canarias, de escaso éxito empresarial?. Cal é a porcentaxe da débeda bancaria que se atopa titulizada?.



Tamén en xullo de 2008 o patrimonio neto do conxunto do sector situábase en 179.927 millóns fronte aos 86.977 millóns do ano 2000. Xa que logo, no prazo de oito anos o patrimonio neto do sector financeiro multiplicábase por dous mentres os créditos ao sector inmobiliario multiplicábase por dez. E o que é máis preocupante; que parte deses 311.279 millóns, aproximadamente o 50%, teñen como garantía solo, garantía que hai que actualizar a valor de mercado cos balances anuais. Tamén así, nos últimos catro anos, tense pasado dun endebedamento neto por depósitos na banca de 50.000 millóns a outro de 232.000 millóns no primeiro trimestre de 2008.



A partir de agosto de 2007 ao sector financeiro do Estado español cortáselle a billa no interbancario, polo que xa non pode financiarse no mercado exterior. Daquela os créditos que tiña contraídos no mercado bancario internacional era de 270.000 millóns de euros en bonos e obrigas e 404.000 millóns de euros en depósitos, cantidades que tiña que devolver en cinco ou seis anos a razón de 50.000 ou 80.000 millóns ano entre cotas e intereses. Os bancos e as caixas do Estado deben pagar antes de que remate 2008 por razón de vencemento da débeda exterior e non renovación de creto 50.000 millóns de euros.



Está claro logo cal é o destino dese fondo de axuda do Goberno de Zapatero, garantir que o sistema bancario español faga fronte aos compromisos internacionais cos seus provedores, e a inxección publica será de 30.000 millóns se logran librar risco ou conseguir recursos propios ou será de 50.000 millóns se non conseguen o apalancamento suficiente. Non deixa de ser paradoxal que nos toque operar de prestamistas dos banqueiros mais, brincadeiras a parte, cómpre clarexar a sociedade sobre o destino deste fundo e desmitificar a súa funcionalidade.



Non agardemos solucións que veñan da man das intervencións en bancos de varios Estados europeos, nin das supostas inxeccións de liquidez no sistema e moito menos de pomposos planos rescate cheos de opacidade, como así mostran os mercados, dos que tanto gostan os pais da criatura. A crise aínda non chegou na súa plenitude. E este paquete de medidas para pouco máis vai servir que para transferir na súa totalidade os custos iniciais da crise ás clases traballadoras e, como consecuencia, afondar no proceso de concentración da riqueza e centralización do capital. A enfermidade é vella e chámase capitalismo, a medicación é diversa e os oligarcas xa escolleron a súa. Mentres tanto, nós a que agardamos?.